Balans

Al de zesde week dat ik thuis ben, en ik kan je vertellen dat ik deze lockdown stukken pittiger vind dan de vorige. Ik denk dat het weer daar grotendeels de schuld van is, want de vorige keer gingen we het voorjaar in, en was alles gewoon wat zonniger! Naja wat het ook is, het is gewoon ten alle tijden ruk, onder welke omstandigheden dan ook!

nieuw werk ophalen bij school

Ondertussen geven we onze kinderen al weken weer thuisonderwijs, en balanceren we inmiddels op een flinterdun koortje waarvan de uiteinden al aan het rafelen zijn…. Want waar ís die grens van ons kunnen, in hoeverre is er een begin gekomen aan het eind van de rek die erin zit. Ik zie ouders compleet in spagaat zitten tussen werken en hun kinderen thuisonderwijs geven. Ik ben volledig thuis, mijn branche ligt op zijn gat (kapster) en kom er ook, tijdens deze tweede lockdown weer achter dat ik niet compleet ben zonder mijn werk. De balans die er normaal is tussen het opvoeden van de kinderen, en het creatief bezig zijn in de salon klopt voor mij precies! Ik heb dagen dat ik me kan opladen in de salon, en met mijn handen bezig kan met mijn vak waar ik zo van houd, en het heerlijke geouwehoer met met mijn collega’s, maar ook delen we de minder leuke dingen met elkaar. Ik werk 3 dagen en dat maakt mij gewoon een leukere moeder! Tuurlijk zitten wij deze lockdown niet helemaal stil, en heb ik het grote voordeel bij een groot bedrijf te werken die stilstand achteruitgang vindt, en veel online cursussen en trainingen verzorgt! Super fijn! Je frist toch het een en ander op, en bent straks weer ‘good to go’ om de salon in te duiken! Hoe, wat, waar, en wanneer is natuurlijk nog niet duidelijk, en dat is wel de grootste frustratie van dit alles misschien, het niet hebben van een perspectief. Ook wordt er in het kappersvak weinig aan steunpakketten uitgedeeld, er wordt 7,6 miljard! euro uit de kast getrokken, maar er is geen geld vrij gekomen voor de zwaar getroffen kappersbranche. Wat natuurlijk ontzettend frustrerend is! Want we zitten inmiddels tot onze neusgaten in het water, we trappelen ons rot, en ik maak me zorgen over hoe we verder moeten… Toch proberen we er het beste van te maken en is deze keer lockdown iets leuker geworden met een nieuw vriendje in ons huis! Namelijk: Bassie de hamster! We wilden al langer een huisdier, maar aangezien Bram overal allergisch voor is moesten we kijken naar wat wél kon….dus nu hebben we een lieve Russische dwerghamster! Super gezellig, en de kinderen zijn er super blij mee, en aan aandacht komt hij niks tekort.

Kiekeboe ik ben Bassie!

In de vorige lockdown schreef ik wekelijks een update over hoe het met ons ging, deze keer voel ik die behoefte helemaal niet. Het verschil zit hem erin dat tijdens de eerste lockdown er nog saamhorigheid was, meer angst voor het onbekende en onzichtbare virus, en meer het gevoel van ‘we gaan dit samen doen!’ Dit keer is de tweedeling groter dan ooit, en ben je óf voor kamp “schaap” of voor kamp “wappie” iets ertussen in kan niet, en hier word je dan ook meteen hardgrondig op afgemaakt. Je mening delen is dus ook iets wat meteen beoordeeld of veroordeeld wordt. Jammer want we luisteren niet meer naar elkaar, en gillen en schreeuwen maar wat door elkaar heen, en iedereen heeft zijn eigen waarheid. Ik heb voor mezelf besloten me continu van beide kanten te laten informeren, informatie blijven opzoeken, nieuwgierig blijven, eigen gevoel volgen. Het juf zijn begin ik inmiddels wel zat te worden het blijven motiveren is heel lastig, en de spanningsboog is erg kort. Het niet fysiek onderwijs kunnen volgen voor de kinderen vind ik nog wel het meest lastig voor ze. Ook het missen van sociale contacten voor kinderen moet echt heel pittig zijn. Ik volg ook hierbij mijn gevoel en vaar mee op hun flow, gaat het een dag helemaal niet? Dan maar niet, morgen is er weer een dag! En ik wil dat ze zich deze tijd herinneren als iets speciaals, en niet dat ze alleen maar terugdenken aan hun vermoeide, opgebrande, gestreste ouders.

bekijk het maar

Toch zullen we nog even door moeten, het licht aan de tunnel is er nog niet… wel gaan we langzamerhand terug naar normaal, hoop ik, ik verlang ernaar! Ik zie het maar als een taart, waar de kers vanaf is en de slagroom was ook op….. máár we hebben nog een droge cake over die we dan zelf maar moeten versieren met wat we in huis hebben. Dus pak de jam en hagelslag en versier die handel! We moet toch hoop houden en positief blijven en nog even op onze tanden bijten. Jullie doen het goed! Alles komt goed, vertrouw erop!

Thuis met de handen in het haar!

Bingo!

Het zoveelste A-4tje druppelt het huis binnen……ah wéér een bingo van school. Ik kan bijna een zelfgemaakte bingo maken, van alle bingo’s die we nu binnen hebben gekregen. Het begon met de leesbingo. Iedere dag op een andere plek in het huis, of tuin lezen. Op zich leuk bedacht maar met een kind die heel snel afgeleid is, is dat niet écht een optie, aangezien ik hem spelend onder zijn hoogslaper (lees op of onder je bed) aantrof met het boek aan de kant en de lego in de hand. Nou zie hem dan maar weer aan het lezen te krijgen. Toen kregen we de sportbingo binnen van de enthousiaste gymleraar. Streep iedere dag een activiteit af op de sportbingo. Op zich wederom weer leuk bedacht hoor, echt maar ik ben zó blij als het schoolwerk af is laat in de middag, en de kinderen lekker hun eigen ding kunnen doen. Telt stoepranden of gewoon een potje voetballen ook mee op de sportbingo? Ik reken het goed. En dan hebben we tot slot van rekening ook nog een Moederdag bingo gekregen. Op Moederdag mogen de kinderen de hele dag leuke opdrachtjes voor mama doen, en dat afstrepen op een bingo.

Ik staak…ik doe er niet meer aan mee. In deze periode willen wij ze juist de belangrijke dingen waar je normaal weinig tijd voor hebt leren in het leven. Zo hebben we al een band geplakt, zaadjes geplant, een cake gebakken (en alle milliliters en grammen zelf af laten wegen), ze brood laten halen voor de (oude) buurman bij de bakker, samen een wasje opvouwen, de tuin zomer klaar gemaakt, hey wacht eens even……. ik zou hier eigenlijk best een heel leuke bingo van kunnen maken!

(geschreven met een knipoog, want chapeau voor de leraren die deze leuke dingen allemaal bedenken hoor!)

Stinkende oksels….

Zomaar een conversatie tussen mijn zoon en mij:

T: “Mam stink ik onder mijn oksels?”

Ik: *proest* “Denk je dat jongen?”

T: “Ja!”

Ik: “Wil je dat ik even ruik voor je?”

T: “Ja mag wel mam…..”

Hij doet z’n shirt omhoog en ik ruik…..en ik moet zeggen dat het niet meer naar dat heerlijk rozige babyhuidje rook. Het ‘meurde’ niet ernstig of zo maar helemaal naar frisse bloemetjes rook het ook niet meer. De tijd van stinkende armholletjes is aangebroken.

Ik: “Tja…. wat zal ik zeggen Tijn het ruikt niet echt heel frisjes ofzo heb je gym gehad?”

T: “Ja ook en ik heb buiten gevoetbald en gerend dus nu denk ik dat ze stinken”

Ik: “Ja beetje wel……. dat klopt, en wat goed dat je het zelf ook in de gaten had Tijn”

T: “Mam kunnen we dan nu naar de supermarkt gaan deo halen?”

Ik: “Ja laten we dat gaan doen….”

Aan het eind van de middag gaan we samen naar de supermarkt en kiezen we een deo uit, alles moet even uitgeprobeerd worden. Trots op zijn nauwkeurig uitgekozen deo loopt hij naar buiten.

Mijn negen jarige vent spuit eenmaal thuis gretig met de deo onder z’n okseltjes…. ‘Zo mam das handig nou hoef je nooit meer te douchen want ik ruik weer helemaal fris!’

Noooooou jongen….daar hebben we het nog wel even over.

 

Opgroeien met social media

Een doodgewone donderdagmiddag bij Ami kappers en er zit een man op  leeftijd in mijn stoel die ik al heel wat jaren knip. We kunnen altijd leuk kletsen met elkaar en op een gegeven moment krijgen we het over kinderen op laten groeien in het tijdperk van de social media en hij verteld me hoe blij hij is dat dat nog niet bestond toen zijn kinderen klein waren, en ik begrijp maar al te goed wat hij bedoelt…..

Ik stam nog uit de tijd dat telefoons aan de muur hingen je weet wel met zo’n gekrulde draad eraan waar je tijdens het bellen met je vingers in zat te peuteren (ja herkenbaar voor de iets oudere lezers?) en kan me het moment nog heel goed voor de geest halen dat ik met mijn aller eerste baby blauwe pocketline swing van de stad naar huis fietste echt zó 1998! Trots als een pauw en van mijn eigen verdiende geld van mijn bijbaantje in de wasserij gekocht! De hemel was dat!! Er zat geen internet op maar hey je kon sms-sen! En dat was al heel wat! Zo’n zelf getypt berichtje versturen en die ander die dat dan ontving wát een techniek!

Ik ben een van de eerste generaties die halverwege is opgeroeid met internet, en dan bedoel ik met het ‘inbellen’ dus kon je niet bellen met de telefoon aan het draadje én internetten tegelijk. ‘Hang die telefoon nou eens op!’ waren woorden die bij ons thuis regelmatig door de woonkamer schalden. Tegenwoordig hebben kinderen al soms zó jong een mobiel en daarmee toegang tot het wereld wijde web dat me dat ook enorm beangstigd. Het internet is handig, verbindend, inspirerend, fascinerend, verrassend, uitbundig en verwonderend. Maar tegelijkertijd ook soms zó haatdragend, vijandig, afgunstig, vervreemd, afkerend, beoordelend en veroordelend. Pak een willekeurige Facebook post en scrol door naar de reacties deze zijn soms zó intens haatdragend en hard dat ik er soms echt van schrik.

Gelukkig heb ik een heel fijn clubje mensen leren kennen via internet. Echt vriendinnen zelfs, die ik zónder internet waarschijnlijk NOOIT had leren kennen. Deze blogpost kan ik schrijven OMDAT internet bestaat het verbindt ons. De wereld lijkt een stuk kleiner sinds internet bestaat. Maar mijn hoofd spint soms nu al rondjes want ik moet en zal mijn jongens leren om goed om te gaan met internet. En de allerbeste tip die ík ooit ergens hoorde was: Dat wat je online zet op internet zou je dat ook recht in iemands gezicht kunnen zeggen terwijl je iemand aankijkt? Is het antwoord ‘nee’ post het dan ook niet op internet.

De man in mijn stoel verteld me dat hij het goed vindt dat ik er al zo over nadenk en er nu al bewust mee bezig ben hij sluit het gesprek af bij de kassa met ‘Goed voorbeeld doet goed volgen meid bij jullie komt het wel goed’

Ik heb na hem geknipt te hebben even  pauze en loop naar het koffieapparaat en denk ‘Bij ons komt het vast goed’

Ik droomde dat mijn huis schoon was…

Hoera mei vakantie!

Ook ik ben volgende week een weekje vrij om te genieten met de boys. Ik keek gisteren naar de weersvooruitzichten en die zijn alleen helaas niet al te best…. de vakanties van de boys heb ik altijd een haat/liefde verhouding mee als het slecht weer is want:

Heerlijk geen wekker, geen gehaast in de ochtend met mijn mega ochtendhumeur, geen heen en weer gerace naar school 4x per dag, zwemles, geen scouting, geen extra gymlessen voor Tijn. Gewoon ff niks! Nog even iets langer met z’n allen in bed daarna rustig aankleden en een broodje en dan zien wat de dag ons brengt. Alleen zullen die dagen met slecht weer veel in huis zijn en dat brengt nogal euhmmmm tja TROEP met zich mee! Want waar je vroeger met een kleine baby een puzzeltje of 2 opruimde en 10 duplo blokken, ruimen we nu in de avond 1.456.765 lego blokjes op vind ik op de gekste plekken pokemon kaarten (terwijl daar een mooi blik voor is) zuig ik voor de 3e keer op dezelfde dag een halve Sahara woestijn uit mijn kamer en vind ik overal stiften, uitgeknipte plaatjes, surprise ei verrassingen die ‘écht écht écht niet weg mogen mam!’ Kortom u begrijpt….ze maken een pleuris bende in mijn huis. Correctie: “ons huis” want er is weinig “mijn” over na 8 jaar met kinderen want 1 stap in ons huis en het is overduidelijk dat hier 2 kleine mannelijke mensjes bij in zijn komen wonen.

Vanmiddag keek ik eens om mij heen nadat ik vanmorgen toch nog redelijk op had kunnen ruimen en schoonmaken en dacht één split seconde ‘Ik maak dit huis pas weer schoon als ze op kamers zijn’ MIJN GOD het leek wel of orkaan Bonny zich weer door mijn huis gemanifesteerd had. Overal schoenen, knipsels, tekeningen, pokemon kaartjes, stiften, klei, snoep papiertjes, duplo, lego, kapla, kilo’s zand noem het maar op het lag er allemaal! Dat de kinderen heel lief zaten te spelen vergat ik even en ik voelde de woede opborrelen. De hele dag ben ik aan het opruimen, schoonvegen, afvegen, poetsen, sorteren, opbergen, wegmoffelen en ga zo maar door. Soms word ik daar gewoon even heel intens moedeloos van. En ik hoor jullie denken ‘laat ze het lekker zelf opruimen!’ JA dat moeten ze ook maar als de lego nét 10 minuten in de kast staat moet er weer 1 nét dat ene super hero lego poppetje hebben om te gebruiken terwijl ze net 1000 kapla houtjes over de vloer uit sjoelen en dan plotsklaps de lego weer heel interressant vinden dus begint het riedeltje weer opnieuw ……….. *zucht* Ik hoor vaak de wijze woorden van mijn moeder ‘Ooit ga je de troep missen Marloes geloof me’ het schalmt als een mantra door mijn hoofd maar ik voel hem even niet vandaag.

Ik hou van ze…..mega mega veel maar wat brengen ze veel troep met zich mee en de opruimmiep in mij kan hier soms slecht mee omgaan. Maar als ik ze dan lief zie zitten met al hun lievelingsspeelgoed (want ze spelen hier hooguit met 10 dingen terwijl wij zoveel speelgoed hebben dat zelfs Intertoys er jaloers op kan zijn!) en zo mooi samen spelend (en nee heus niet altijd! Soms vechten ze elkaar de tent uit om 1 lego poppetje tewijl we er “maar” 124 hebben hoor) ben ik zo dankbaar en intens gelukkig dat deze 2 mega troep makende lieve kleine mannetjes van ons zijn. Dat wij ze een onbezorgde fijne jeugd kunnen geven en dat ze bij ons zijn gekomen. MEGA intens DANKBAAR ben ik dan.

Maar schoonmaken met kinderen in huis….?? Onbegonnen werk dus ik begin er de komende 2 weken niet eens aan en dan de eerste dag als ze weer naar school gaan ga ik nadat ik alles opgeruimd en schoongemaakt heb met een kop thee een paar uur lang zitten genieten van mijn opgeruimde schone en stille huis……oh wacht even….

Wat is het hier akelig stil blij als ze straks weer thuis zijn!

 

Loslaten….

Loslaten…echt iets in m’n leven wat ik moet leren nu ik 2 prachtige (en vooral in mijn ogen kwetsbare) kinderen op de wereld heb gezet. Mijn zoon van 8 vindt namelijk sinds kort dat hij wel “even” alleen naar school kan fietsen. “Mahaaammmm ik kan nu écht wel alleen hoor ik ben al 8! En die en die mag ook al alleen naar school hoor!” en dan een dikke zucht erachteraan.

Mwah zijn de meningen over verdeeld vind deze ‘controlfreak mom’. Ik zie namelijk OVERAL gevaar. Losliggende stoeptegels, auto’s die geen voorrang verlenen van rechts, te hard rijdende scooters, bellende automobilisten, vriendjes die hem onderweg al roepen van veraf “Tijnnnn joehoeeee Tijnnnnn!” Waarop ik in mijn gedachten mijn zoon al z’n hoofd om zie draaien en tegen de richting in de eerste de beste auto zie rammen, ambulance ziekenhuis enz enz enz nog maar te zwijgen over de bizar drukke straat (hoe hebben we deze straat ooit uit kunnen kiezen?!) waaraan we wonen. OKE STOP! Marloes vroeger mocht je op je 8e al alleen met je broertje achterop de fiets naar school fietsen. Maar goed vroeger was vroeger en vroeger waren mensen minder druk met hun smartphones. Ik leg mijn zoon uit dat ik liever nog niet heb dat hij alleen naar school fietst omdat ik gewoon zo bizar veel van hem hou en ik niet zonder hem kan. Maar wanneer laat je dan wél los? Gelukkig moet ik z’n broertje van 4 sowieso nog naar school toe brengen en fietst deze mama voorlopig gewoon lekker mee. En in de tussentijd laat ik hem stukje bij beetje een metertje verder van me af fietsen en kijk ik hoe hij het doet. En ik moet zeggen hij doet het zó netjes, dat ik er eigenlijk niet aan twijfel dat hij best wel eens heel over zou kunnen komen op school. Hij vindt dat hij de vrijdag dat Bram vrij is (dat is om de week) best alleen naar school zou kunnen fiesten. En hij van 8 heeft een mening en vraagt erom om losgelaten te worden en ik zou hem mijn vertrouwen moeten geven. Maar waarom is dat dan zo verdomde moeilijk af en toe. Kleine jongetjes worden groot…….en deze mama beseft zich maar al te goed dat dit nog maar het minuscule begin van het grote loslaten is!