Loslaten….

Loslaten…echt iets in m’n leven wat ik moet leren nu ik 2 prachtige (en vooral in mijn ogen kwetsbare) kinderen op de wereld heb gezet. Mijn zoon van 8 vindt namelijk sinds kort dat hij wel “even” alleen naar school kan fietsen. “Mahaaammmm ik kan nu écht wel alleen hoor ik ben al 8! En die en die mag ook al alleen naar school hoor!” en dan een dikke zucht erachteraan.

Mwah zijn de meningen over verdeeld vind deze ‘controlfreak mom’. Ik zie namelijk OVERAL gevaar. Losliggende stoeptegels, auto’s die geen voorrang verlenen van rechts, te hard rijdende scooters, bellende automobilisten, vriendjes die hem onderweg al roepen van veraf “Tijnnnn joehoeeee Tijnnnnn!” Waarop ik in mijn gedachten mijn zoon al z’n hoofd om zie draaien en tegen de richting in de eerste de beste auto zie rammen, ambulance ziekenhuis enz enz enz nog maar te zwijgen over de bizar drukke straat (hoe hebben we deze straat ooit uit kunnen kiezen?!) waaraan we wonen. OKE STOP! Marloes vroeger mocht je op je 8e al alleen met je broertje achterop de fiets naar school fietsen. Maar goed vroeger was vroeger en vroeger waren mensen minder druk met hun smartphones. Ik leg mijn zoon uit dat ik liever nog niet heb dat hij alleen naar school fietst omdat ik gewoon zo bizar veel van hem hou en ik niet zonder hem kan. Maar wanneer laat je dan wél los? Gelukkig moet ik z’n broertje van 4 sowieso nog naar school toe brengen en fietst deze mama voorlopig gewoon lekker mee. En in de tussentijd laat ik hem stukje bij beetje een metertje verder van me af fietsen en kijk ik hoe hij het doet. En ik moet zeggen hij doet het zó netjes, dat ik er eigenlijk niet aan twijfel dat hij best wel eens heel over zou kunnen komen op school. Hij vindt dat hij de vrijdag dat Bram vrij is (dat is om de week) best alleen naar school zou kunnen fiesten. En hij van 8 heeft een mening en vraagt erom om losgelaten te worden en ik zou hem mijn vertrouwen moeten geven. Maar waarom is dat dan zo verdomde moeilijk af en toe. Kleine jongetjes worden groot…….en deze mama beseft zich maar al te goed dat dit nog maar het minuscule begin van het grote loslaten is!